به سراغ من اگر مي آييد،
پشت هيچستانم.

پشت هيچستان جايي است.

پشت هيچستان رگ هاي هوا ،
پر قاصد ها ييست که خبر مي آرند،
از گل واشده ي دورترين بوته ي خاک .

روي شنها هم نقشهاي سم اسبان سواران ظريفي است
که صبح،به سر تپهي معراج شقايق رفتم

پشت هيچستان ، چتر خواهش باز است:
تا نسيم عطشي در بن برگي بدود،
زنگ باران به صدا مي آيد.

آدم اينجا تنهاست
و در اين تنهايي، سايه ي ناروني تا ابديت  جاريست.

به سراغ من اگر مي آييد،
نرم و آهسته بياييد

مبادا که ترک بردارد
چيني نازک تنهايي من.

سهراب سپهري